IMPORTANT ADVICE FOR PC USER

 

 



A CURA DI / BY / KURATOR

LAURETO RODONI

laureto@rodoni.ch


INDEX



LAURETO RODONI
IMPURE IMPOSTURE
OMAGGIO POETICO AL MARCHESE DE SADE


DOKTOR FAUST
VARIAZIONI POETICHE - A F.B. GRATISSIMO ANIMO



«Proprio ieri ho addottrinato per lettera un famoso
novelliere inglese [
Arnold Bennet ], il quale
affermava che solo in Inghilterra, Francia e
Russia si scrivono racconti brevi ('short stories'),
e che quindi non conosceva nemmeno di nome
il grande novelliere
Pirandello

Lettera a Philipp Jarnach, 10 febbraio 1921.
La lettera a Bennett, datata appunto 9 febbraio,
è in possesso del curatore di questo sito
(vedi a lato), insieme a un'altra spedita

il 6 febbraio.

«Busoni read Arnold Bennett's Things that have
interested me
[february 1921], and was amused
at his description of an English rehearsal,
but could not take him seriously - he was
'knee-deep in Wagner and Strauss!'
There was no 'atmosphere' in England, except
always the beloved 'Dickens atmosphere'
of the streets» (Dent, p. 257).


Enoch Arnold Bennett nacque a Hanley [Staffordshire] nel 1867 e morì a Londra nel 1931. Influenzato dal naturalismo francese, descrisse il misero ambiente del distretto industriale dello Staffordshire in una serie di romanzi, tra cui Anna of the five towns - 1902), e The old wive's tale - 1908. Estraneo alle problematiche e alle innovazioni tecniche del romanzo moderno, Bennett, che fu anche autore di saggi e di commedie, descrive con distaccata simpatia le vicende dei suoi umili personaggi.



CLICK TO ENLARGE



LAURETO RODONI

UN RITRATTO DI

GIAN FRANCESCO
MALIPIERO

CLICK TO ENTER


G. F. MALIPIERO
WEBSITE

BY LAURETO RODONI


SI TRATTA DELLA VERSIONE
PROVVISORIA DELLE PRIME 20
PAGINE SU 120 DEL MIO SAGGIO

«CARO LUALDI...» I RAPPORTI
D’ARTE E D’AMICIZIA TRA
MALIPIERO E LUALDI ALLA LUCE
DI ALCUNE LETTERE INEDITE


CHE È PUBBLICATO NELLA MISCELLANEA


DALLAPICCOLA E BUSONI


ADRIANO LUALDI

OGGI NON DOMANI


UNA LETTERA APERTA
AGLI «ARTISTI SVEGLI»
UN PAMPHLET AL CALOR BIANCO





LETTERA DI BUSONI AL PIANISTA
ISIDOR PHILIPP
SUO INTIMO AMICO,
APPARTENUTA AL PIANISTA
ARTHUR RUBINSTEIN
E ORA DI PROPRIETÀ
DEL CURATORE DI QUESTO SITO.

© LAURETO RODONI
CH-6710 BIASCA, SVIZZERA

Nace en Empoli (Toscana, Italia) el 1 de abril de 1866 en el seno de una familia de músicos, su padre era clarinetista y su madre pianista.
Debuta como pianista en Trieste en 1874.
Dos años después, con tan sólo 10 años, hace el debut en Viena, teniendo la suerte de que a uno de los conciertos posteriores asistiera Antón Rubinstein, que decidió supervisar personalmente los estudios del joven.
Trasladada la familia a Graz en 1876, Busoni estudia con W. Mayer y Reinecke, y finalmente asiste a clases de composición en Leipzig.
Con todo, antes de entrar en contacto con Reinecke, el joven compositor ya dirigía sus propias obras y era miembro electo de la Accademia Filarmonica de Bologna (Italia).
En 1889 es Profesor del Conservatorio de Helsingfors (Helsinki).
Ese mismo año gana el Premio Rubinstein en San Petersburgo y es nombrado Profesor del Conservatorio de Moscú, comenzando una gira de conciertos por Europa y USA.
A mediados de la década de los noventa (1894), se establece en Berlín, y en 1901 ejerce como profesor en Weimar.
Ferruccio Busoni destacó en las tres áreas musicales a las que dedicó su vida: la interpretación, la composición y la investigación teórico-musical.
En Busoni, influido por la música alemana, destaca su preferencia por la concepción compositiva de Johann Sebastian Bach, así como su interés por el lenguaje romántico de Mendelssohn, Schumann, Brahms y sobre todo, por el virtuosismo pianístico de Liszt.
Con el tiempo fue evolucionando hacia la música pura, alejándose de los modelos del siglo XIX y poniendo la vista en Mozart.
Entre 1912 y 1920 Busoni viaja a los Estados Unidos alejándose de la guerra que asola Europa. En 1915 se establece en Zurich y en 1920 regresa a Berlín.
Allí, retomando sus actividades, impartirá clases de composición en la Academia de Artes.
Dos años después daría su último recital como pianista.
El compositor italiano muere en Berlín el 27 de julio de 1924 a los 58 años de edad.
Su producción abarca un gran número de formas musicales, pero sin duda en la que más ha destacado el genio italiano ha sido en la transcripción y el arreglo de obras de Beethoven, Bizet, Brahms, Chopin, Cramer, Liszt, Cornelius, Mozart, etc.

ESCRITOS

* ENTWURT EINER EINER NEUEN AESTHETIK DER TONKUNST. Editado en Leipzig, 1910
* GESAMMELTE AUTSATZE VON DER EINHEIT DER MUSIK. Editado en Berlín, 1922
* BRIEFE AN SEINE FRAU. Editado en Leipzig, 1955
* LEHRE VON DES UBERTRAGUNG VON ORGELWERKEN AUF DAS KLAVIER
* VERSUCH EINER ORGANISCHEN KLAVIERNOTENSCHRIFT
 
© Centro de Información de Música Clásica 1998-1999. Prohibida Toda reproducción Total o parcial aún citando procedencia.

Nascido em Empoli, Itália, em 1 de abril de 1866, Ferrucio Busoni recebeu instrução precoce de seus pais, que eram músicos. Seu pai, Ferdinando, era um clarinetista virtuose e sua mãe, Anna Weiss-Busoni era pianista. Sob sua tutela, Busoni progride até o seu concerto de debut, quando tinha 8 anos de idade. Após sua família ter se mudado para Graz, Busoni começou seus estudos com Wilhelm Mayer, um compositor que publicava suas peças com o nome de A. Remy. Aos 12 anos, Busoni já estava regendo suas próprias obras, incluindo várias peças com grandes corais, das quais poucos manuscritos sobreviveram.
Conforme o talento artístico desenvolvia-se, sua fama como pianista e compositor se espalhava e ele conhecia muitas pessoas famosas. Enquanto vivia em Viena, Busoni era amigo de Brahms, que recomendou que se mudasse para Leipzig para encontrar outros músicos influentes. Em Leipzig, no final da década de 1880, Busoni tornou-se amigo de Tchaikovsky, Grieg, Mahler e Delius. Em 1888, tocou, pela primeira vez, um arranjo paraa Fuga em Ré Maior de Bach (BWV532), o que sinalizava o início de muitas edições e transcrições de Bach. Busoni também fez o arranjo e escreveu cadências para as peças de Beethoven, Brahms, Chopin, Schubert, Schumann, Wagner e Weber.
Em 1890, Busoni casou-se com Gerda Sjöstrand, filha de um escultor sueco, em Moscou. O casamento trouxe dois filhos, sendo que um deles tornou-se um pintor completo. No mesmo ano de seu casamento, ganhou o Prêmio Rubinstein e recebeu a oferta para lecionar em Moscou. recusou a posição de professor para continuar sua carreira de sucesso fazendo concertos em Nova York e Boston.
Sua mudança final foi para Berlin em 1894, onde viveu até sua morte em 1924 (exceto por um breve período durante a Primeira Guerra Mundial, quando residiu na Suíça). Foi professor em Weimar de 1901-1902, defendendo a música de Liszt e, a partir de 1902, fez concertos orquestrados que apresentavam obras inéditas. Embora evitasse a música moderna em seus recitais solo, estas noites orquestradas apresentavam trabalhos inéditos de Bartok, Delius, Sibelius e do próprio Busoni. Também apresentavam peças alemãs inéditas de Debussy e Fauré.
Doutor Fausto é seu trabalho mais atuante, embora não seja seu único trabalho neste estágio. Também transformou em ópera o conto de fadas Turandot de Gozzi, bem como uma história de E.T.A. Hoffmanm, intitulada Die Brautwahl (1912). Fausto foi o projeto de seu estágio final, iniciado em 1914, mas que foi terminado, depois de sua morte, por seu amigo Philipp Jarnach.
Embora o dom extraordinário de Busoni para o piano seja refletido em seus trabalhos para este instrumento, ele achava que a voz humana era o meio supremo de expressão. Em Fausto, Busoni estava muito preocupado com a estrutura formal da ópera e, também, concentrado em dar um teor psicológico à cena. Usou o coral padrão moderadamente em Fausto, preferindo focalizar o movimento avançado das linhas melódicas, em vez do aspecto horizontal da harmonia.






UT ORPHEUS

EDIZIONI




Hortus Musicus è un trimestrale indipendente di cultura e politica. Nonostante il titolo quindi non è in alcun modo una rivista di settore: il richiamo alla musica vuole piuttosto sottolineare polemicamente l’arbitrario destino di isolamento cui quest’arte è storicamente condannata nella cultura italiana. La musica insomma come esempio eminente di una lacerazione del sapere contro la quale Hortus Musicus intende reagire. Essenziale ispirazione della rivista è infatti di mettere criticamente in evidenza, al di là di ogni artificiosa separazione disciplinare, i nessi e gli intrecci sottesi alla produzione intellettuale del passato e del presente, di promuovere una ricerca dichiaratamente eretica rispetto agli usi accademici prevalenti, secondo una prospettiva di indagine programmaticamente la più ampia possibile. Di questa ricerca, che si richiama volentieri alle intenzioni e alle esperienze delle avanguardie storiche, è parte criticamente integrante il ricco apparato iconografico.

AD PARNASSUM - A JOURNAL OF
EIGHTEENTH-AND NINETEENTH-
CENTURY INSTRUMENTAL MUSIC





ADRIANO


FRITZ BRUN - EMILE JAQUES-DALCROZE
HERMANN SUTER - HANS JELMOLI
PIERRE MAURICE



FELIX WEINGARTNER
DELLA DIREZIONE D'ORCHESTRA

SIR HENRY WOOD
DELLA DIREZIONE D'ORCHESTRA
CON UNA NOTA DI PREFAZIONE
DI HUBERT FOSS


RICHARD WAGNER
L'ARTE DI DIRIGERE L'ORCHESTRA


CHARLES GOUNOD
L'INTERPRETAZIONE DELLA
MUSICA DI MOZART

TULLIO SERAFIN
IL DIRETTORE D'ORCHESTRA

ROBERT SCHUMANN
DECALOGO PER IL
LETTORE DI PARTITURE



RODONI.CH'S

WEB SITES

_______________________




RIVISTA DI MUSICA CLASSICA


A CURA DI CARLO BOSCHI